opgekrult dichtgevouwen omgeslagen

Zondag 17 april 2011 - Southbank, Melbourne

Breakfast served:
- Sweet pea & corn fritters + poached egg
- North pacific salmn & poached eggs
en.. cappuchino en soy latte

Het zonnetje schijnt, het is 22 graden - oh yes! We love Melbourne! Klein minpuntje, uurtje wachten op het boven beschreven ontbijtje ivm onderbezetting in de gaarkeuken. Maar zo zittend in het zonnetje met de tunes van David Gray op de achtergrond valt er niks te klagen. De wampies vonden het de hoogste tijd om onze lieve trouwe fans weer eens van een update te voorzien. Dus ga er maar lekker voor zitten, pak er een bakkie bij en waan je even in de wampie wereld, waar de wampies ook van hun bakje genieten.

Zoals wellicht bekend zijn we de Wampies nog steeds actief bij Randstad. Maaike's uitzicht op sponsorship ziet er veelbeloved uit. Kopie diploma's zijn ingeleverd bij de Australische overheid. Maar... er heerste een kleine paniek aanval bij de Wampies op de bedrijfs-chat bij het openen van de email met diploma, verzorgd door moedersch van Dijk, schrokken ze van het jaartal: 2005! Via de bedrijfs-chat ging het als volgt:

Maaike Van Dijk Consultant: Heh? Zijn we in 2005 afgestudeerd?
Annet Mol Recruitment Assistant: huuuh?? Wattan? Ik dacht altijd 2007!
Maaike Van Dijk Consultant: Joah, ik ook! Maar hier staat toch echt 2005!
Annet Mol Recruitment Assistant: Oeiii hebben we dan gelogen op ons CV'tje al die jaren?
Maaike Van Dijk Consultant: Ja, dat zal dan wel! Maar wat hebben we dan allemaal gedaan de afgelopen 6 jaar???
Annet Mol Recruitment Assistant: Geen idee! Snap er niks van! Wie ben ik? Hoe leef ik? Hahahha..

En toen was er een stilte op de chat... De Wampies individueel los van elkaar van achter hun eigen bureautje waren naar buiten aan het staren om de afgelopen 6 jaren proberen te herinneren.
Totdat Mol een blaadje onder haar nase zag verschijnen en hoorde: "Mol! Ik weet het al! Tis me propedeuse!" Maaike had besloten wat verder te lezen dan alleen het jaartal!

Enfin, de Wampies waren weer gelukkig, stress weg en Mol kon zich volledig focussen op de voorbereidingen van haar sollicitatie bij Randstad Educatie. Lees: Mol is promotie aan het maken! Eerste sollicitatie met manager is succesvol afgerond. Heel pittig, hemd van het afgetrainde lijf gevraagd, en nu heeft deze Wamp huiswerk voor het weekend meegekregen: het opstellen van een SWOT-analyse. Ach, laat deze jonge dame nou net communicatie hebben gestudeerd en deze er analyse er met de paplepel ingegoten gekregen door Gerrit Tinholt, Rob Koning & Hans Luipert. Ooh, trouwens, ze gaat voor de functie van intercedente en gaat werkzoekende plaatsen bij kinderdagblijven in Melbourne. (er zijn er 2500!)

Ove Melbourne gesproken, de Wampies zeggen geregeld tegen elkaar: zucht... I love Melbourne! Je moet er toch een aantal dagen of misschien zelfs wel weken zijn geweest om het te voelen en ervaren zoals de Wampies het doen. Ergens doet het ons denken aan een groot Amsterdam. De trammetjes incl. de welbekende belletjes rijden af en aan (en tot onze grote verbazing hebben we een grolsch tram gespot!), veel fietsers, en ook de welbekende zwarte gazelle opoe fiets is gespot. De vele cafeetjes,kroegjes, restaurants, clubs doen we Wampies vaak zeggen: Och, hier moeten we ook eens eten of een bakkie doen. Maar dit is echt een onbegonnen taak, er zijn er echt teveel! Elke woonwijk heeft zijn eigen straat vol met deze gezellige cafe's etc. (voor de beeldvorming: Melbourne is zo groot als de provincie Utrecht). Zo ook bijvoorbeeld de wijk Fitzroy waar de Wampies + poedel gesettled zijn, daar is Brunswick Street, een straat vol met funky shops en cafeetjes en geen enkele grote keten als bv. de McDonalds of Hungry Jacks (beter bekend als Burger King) of Starbucks. De Starbucks keten is zelfs al bijna uitgestorven in Melbourne. Er zijn nog maar 2 vestigingen over. De koffie in Melbourne die je drinkt op een luie zondag of voordat je naar je werk gaat, wordt met passie gemaakt door de barista's van kleine koffiebarretjes, waar dus zelfs de Starbucks niet tegenop kan. De Wampies maken 's ochtends een pitstop bij Coffe @ Morgan's voordat ze de lift van de Rialto Tower instappen naar de 7e verdieping op naar kantoor. We zijn kind aan huis bij deze koffiebar en het koffievrouwtje heeft rond die tijd al wel minimaal 30 bakkies op; ze ratelt erop los, is 3x verloofd geweest, waarvan 2x met een Servier, gaat binnenkort naar Sydney om een kleurplaat (tatoo) te laten zetten van $6000 ipv een vakantie naar Tilburg etc etc. De Wampies hangen dan gewoon een beetje aan het barretje met de eugkes nog op half 7 en zeggen gewoon ja en ames en vinden het allemaal best, zolang ze dat bakkie pleur maar mee krijgen.

De afgelopen 3 weken waren de Wampies zo gastvrij om 2 kaaskoppen (ontmoet in Mooloolaba) op de bank te laten slapen. Samen met deze mannen genaamd Toost (joost) en Denise (dennis) zijn we een weekendje naar Philip Island geweest. Op weg naar dit eiland, ong. 3uur ten zuiden van Melbourne, vonden we het wel tijd voor een pitstop bij diverse wijnproeverijen. O.a. bij Vineyard Ramsey's, er stond immers een groot bord met "free wine & cheese tasting" De wampies hebben een flesje Cabernet Sauvignon uit 2006 ingeslagen en een blokkie blauwe schimmelkaar. Philip Island staat bekend om de pinquins, maar deze 4 kaaskoppen dachten er hetzelfde over: No way, dat we $30pp neerleggen om te bevriezen op een flondertje met teveel toeristen (je kent het wel, zo';n georganiseerd gedoetje!). Ipv daarvan deden we de Purple Hen, een wijngaard aan. Rondje gratis wijn gedaan en daarna een flesje Merlot en plankie kaas in de wijngaard genuttigd in het sunneke. Hier werd het planneke gesneden om de camping of hostels te laten voor wat het is, maar gewoon ergens met z'n 4en als wokkels opgekrult dichtgevouwen omgeslagen met de benen in de nek de nachtrust in de auto te pakken. Aangekomen bij een picknickplaats aan het strand in het plaatsje Cowes, verrasten de boys de mannen met een heerlijk pastaatje. Onder het genot van de welbekend 4.4liter goon (wijn in pak) en goede gesprekken werd het pastaatje naar binnen gewerkt. Klokslag half 12 was de zak leeg en was het hoogste tijd de enige en lokale kroeg op de te zoeken. Het was immers nog geen tijd om als wokkels opgekrult dichtgevouwen omgeslagen met de benen in de nek in de auto te gaan liggen. De enige bar in town was trouwens meer een sportkantine, keus uit 2 soorten sterke drank en bier uit tap waas niet bekend. Al snel maakten de Wampies en boys vele vrienden. Zo zorgde papa (ja zo heet hij echt) uit Papua Nieuw Guinea voor shotjes vodka en stonden we met iedereen in de kantine te praten. De Wampies voelde zich dan ook helemaal in hun elementje en hadden binnen no time een slaapplek voor de 4 kaaskoppen geregeld bij Ozzies op de bank. Eenmaal in dit huis aangekomen bleek er een vrijgezellenfeest te zijn met 25 man, die daarvoor allemaal nog in de kroeg stonden. Oohhh wacht... we onthouden je van een belangrijk dramatisch detail: DE arrestatie van Mevrouw A. Mol.

Zo backpackerig als deze dames nog steeds zijn, vond Mol het zonde om haar net vers gekochte Coronaatje te laten voor het was. Toen de lichten van de kantine aangingen, besloot ze om het flesje zo onder het okseltje mee te nemen naar buiten. Parmantig liep ze langs de security en samen met flesje was ze buiten. Dit verliep gesmeerd! Buiten stonden de Wampies heerlijk met al hun nieuwe mates te kletsen en Mol te nippen van haar Coronaatje. Totdat ze vanuit haar ooghoek 2 agenten zag naderen met het welbekende corrigerende wijsvingertje in de lucht. Mol moest mee komen naar de auto. Vol goede moed stak ze de straat over en helaas pitjeskaas de corona moest worden weggooid. Het bonnenboekje kwam tevoorschijn en de adresgegevens van Mol werden genoteerd. Uiteindelijk vroeg de politieman nog: Why did you drink the beer on the street? You have to give your statement. Mol legde hierop de volgende verklaring af: Because I like beer! En toen schreef ie dat op! De politie zei nog even een paar corrigerende woorden en opvoedkundige lessen en toen mocht de Molster weer gaan!zonder… boete! Yey! Fieeeuw....

(Effe tussen neus en lippen door, de setting is inmiddels veranderd. Na ruim een uur wachten, hebben we het heerlijke ontbijtje op en zijn we in tram 112 richting St Kilda Beach gestapt. Hier zijn we nu van een Corona (oh oh) te genieten onderuit gezakt op de bank in de zon met op de achtergrond een live bandje. Stand up pedals surfers lopen voorbij en er heerst een relaxed zondagmiddag sfeertje in deze beergarden aan het strand. We love Melbourne!)

Het regelen van betere slaapplekken dan oorspronkelijk bedachte, wordt inmiddels een standaard in Wampies wereld. Zo ook op de spirit of Tasmania, de ferry vanaf Tasmania naar Melbourne. Nu denk je, Tasmania?!? Jaaa! De Wampies hadden zichzelf getrakteerd op een lang weekendje weg, ism de relocate van genaamd Tasmanian Devil. Voor dag en dauw werden de wampies door huisgnoot Joey naar het vliegveld gereden. Hier stond onze Jet klaar om ons naar Hobart te vliegen, waar de de Tasmanian Devil op hebben gepikt. Deze knakker was aanzienlijk groter dan onze eerdere mates, Theodoor en Ingrid (3.6mtr hoog). Tassie was voorzien van een aparte rijcabine, ruime bad-wc-douche combinatie, een grill/oven combinatie, een magnetron ontdooi combi, laminaat vloertje en volledig voorzien van een achteruit kijk camera mechanisme. 4 dagen hadden we om dit gevaarte weer terug te rijden naar Melbourne. De Wampies hadden een klein plannetje gemaakt en besloten zo zoetjes aan via de oostkust naar Wine glass Bay te toeren. Zoals wellicht bekend, de wampies zijn niet zo van het plannen en boeken van slaapplekken. Dus bij het avondgloren waren ze lustig op zoek naar de perfecte spot om Tassie neer te zetten en het zo gezegde uiltje te kanppen. De enige 2 campings waren natuuuuurlijk totaal volgepakt en er zat dus niks anders op dan Tassie zo lukraak in een woonwijkie te parkeren. (we dachten: die valt toch niet op! :) Samen met Tassie hadden we de perfecte locatie gevonden, 1 klein minpuntje, Tassie stond skeef op het asfalt, waardoor het drinken van een glaasje wijn een ware uitdaging werd.

De nieuwe dag was aangebroken en het was tijd voor de 4 uur durende hike naar Wine Glass Bay. Ietsiepietsie te fanatiek voor de Wampies bleek later. Want na 1 uur hing de tong op de knietjes en vonden ze het wel best. Genoten van een heel mooi uitzichtpunt en toen rechtsomkeer terug naar die gouwe ouwe vertrouwde Tassie. De Wampies hebben heerlijk rondgetourd over het eiland, genoten van een kaasboerderijtje, en chocolade fabriek. Veel van het landschap deed ons het weemoed terugdenken aan Nieuw Zeeland. Misschien is dat wel een van de redenen waarom we in juni een vakantie naar Nieuw Zeeland hebben geboekt.

De tijd was rijp voor de Wampies om het schiereilandje te verlaten en de Spirit of Tasmania aan te doen. 12 uur voor de boeg op een boot met een leeftijdsgemiddelde van 60+. De Wampies zouden de Wampies ook niet zijn als ze gekozen hadden voor de meest goedkope slaapplek op de ferry; ofterwijl als wokkels opgekrult dichtgevouwen omgeslagen met de benen in de nek de nachtrust op een stoeltje te pakken. Al snel zaten de Wampies met een biertje in de hand te genieten van de band. Het werd zo gezellig dat de biertjes verruild werden voor flessen wijn. Om 12 uur was het feestje afgelopen en dachten de Wampies: Goh, misschien hebben de bandleden wel een bedje over in hun hut. En ja hoor, en ja Trevor was zo aardig om 1 van zijn 2 stapelbedjes af te staan aan de Wampies. Alles beter dan als wokkels opgekrult dichtgevouwen omgeslagen met de benen in de nek. Na een luttele 2 uurtjes geslapen te hebben stonden we met Tassie en al in Melbourne. Nou, toen begon het avontuur. Want was is de weg van Port Melbourne naar huis??? Tomtom op de tel van Maaike aangeslingerd en gaan met die banaan. Appeltje eitje zul je denken. Zoals al eerder beschreven in dit opstel, Tassie was nogal hoog, en die past niet onder een brug van 3.2mtr. Detour, na detour, na detour. Batterij van de tel leeg en steeds weer bij die verdomde brug. Yes, daar was het dan! Via de snelweg omgereden zagen we een punt van herkenning. Maar nee, niet van thuis, nee van het afleverdepot voor Tassie. Nou, dan maar gelijk afleveren die hap! Strak om 8uur waren we bij het depot, de hekken werden voor de nase open gedaan, yesss we hebben het gehaald na 3 uur door eigen stad te hebben gereden. Noem jij ons nou toerist in eigen stad? We zien het je denken!

Thuis werd besloten een ticket te kopen voor Future Music Festival van diezelfde middag. Het zonnetje scheen volop en met een voldaan gevoel kropen de wampies ff onder de wol om wat uurtjes slaap in te halen. Melbnourne zou Melbourne ook niet zijn als het weer de Wampies in een paar uur heeft ingehaald, het 15 graden kouder is en het regen met bakken uit de hemel komt zetten. Openlucht festivalletje iemand?
Vol goede moed en met de poncho op zoek vervoegden ze zich samen met Joey naar een plaatstelijke bar om hier in te drinken, of eigenlijk stiekem te hopen dat het zou stoppen met regenen. 4 jagerbombs later was het nog steeds niet gestopt met regenen. Het trammetje werd gepakt en er werd gehoused tot in de late uurtjes.

Naast alle leuke uitstapjes worden Wampies, mede door onze huisgenootjes, geintroduceerd in het Australische leven. Zoals een heerlijk ontbijtje bij Tara's moeder en haar man Peter, incl 5 chiua-chiua's en 2 poedels.

Jullie lezen het wel, het leven gaat goed met de Wampies. Er wordt volop genoten en geen moment wordt er getwijfeld aan de keuze om naar Ozzie te gaan en NL tijdelijk te laten voor wat het is. DIt neemt echter niet weg dat we jullie ten ganze harte missen!!!!!

Liefs,
De Wampies!


ps: vandaag auto geboekt voor paasweekend, toeren maar! Benieuwd waar we als wokkels opgekrult dichtgevouwen omgeslagen met de benen in de nek de nachtrust zullen pakken!