We zijn dr bijna, we zijn dr bijna...

Maar nog niet helemaal!

In het regenachtige, soms zonnige maar toch vooral koude Auckland komen de Wampies tot rust van een maand Australie. Bij hun Nieuw Zeelandse ouders Lynette & Reinier waren ze gelijk welkom. Toen we op Queenstreet liepen in Auckland City voelden het alsof ze nooit 5 maanden weg waren geweest. Dezelfde zwerfers, levende standbeelden, hier en daar wat nieuwe chineese vreetschuren maar gelukkig zijn Mol's vrienden nog steeds van de partij. Die pingelen en zingen nog mooie riedeltjes weg. Zie foto's. Naast het halen van souveniers staat Auckland vooral in het teken van het wederzien van vrienden en het aftellen van de dagen, uren en seconden tot we weer in Nederland zijn. Het is heus niet zo dat we jullie niet willen zien, het is meer dat we niet willen stoppen met reizen en de bijbehorende levenstijl. Absolutely lovin' it!

Nog even over Australie... wat een tijd! Ook weer geweldig genoten en ook hier stond het wederzien van vrienden voorop! Met de hippie campervan Bertha vertokken de Wampies vanaf Brisbane richting Sydney, met als eerste stop Byron Bay. Hier de echte toerist uitgehangen en de vuurtoren beklommen. En Mol die riep " ik heb nog nooit walvissen in het wild gezien!" En ploep daar waren ze hoor! Zo, ken ze dat ook weer van het lijstje afstrepen! Free willy in het echt. Helaas regende het pijpenstelen in Byron Bay. De Wampies zagen door de regendruppels heen en begrepen dat dit in zonnige condities een superleuk surferstadje zou moeten zijn. Niet getreurd slingerden ze volgende dag Bertha weer aan om de route te vervolgen naar Port Maquaire, waar we van de fish & chips hebben mogen genieten.

Bertha was van alle gemakken voorzien, alleen het schakelen was niet automatisch, zoals we bij onze Truus gewend waren. (Oh nog een klein feitje, Truus hebben we in Wananka met $350 winst verkocht! whoop whoop!) Hellingproef is duidelijk niet ons sterke punt en het wilde dan ook nog wel eens gebeuren dat Bertha voor een stoplicht afsloeg met het gevolg een rij toeterende auto's achter ons, waardoor de druk om weg te rijden heus niet groter werd.

De laatste stop voor Sydney was een uurtje skyven in Newcastle. Leuke gekleurde huisje, mooi surfstrand en Mol was er van overtuigd te weten waar het kasteel stond. Daar aangekomen bleek het een kerk te zijn! Net iets anders dus... In de kerk een kaarsje aangestoken voor Samoa, ons paradijs eiland dat een aantal weken geleden door een tsunami is getroffen, waardoor ons dorpje totaal van de kaart is afgeveegd.

Het rijden in het chaotische drukke Sydney is totaal anders dan in het kalme rustige Wanaka. Kleine paniekaanval, zweet gutste over de kop, afslaggie hier en daar en uiteindelijk heelhuids en zonder deuken Bertha netjes afgeleverd. En toen kwam weer de welbekende vraag "uhm, wist jij nou een hostel hier?" De Nederlandse hulplijn Rieke ingeschakeld en uiteindelijk zelf maar besloten richting Manly te gaan. Daar ingechecked in een hostel en meteen een surfles voor de volgende ochtend bij ene Paul geregeld. Nou nooit weer! Dickhead! De wampies hadden binnen een uur al ruzie met hufter Paul en ze voelden zich dan ook belazerd waar ze in hun wetsuit bijstonden. Vervolgens ging Paul de hufter er vandoor en stonden de Wampies met 1 surfboard als gevaar voor eigen leven in de branding. Geen enkel idee wanneer het een goede golf was of wanneer ze moesten beginnen met peddelen. Het surfboard vloog vaker verticaal de lucht in dan horizontaal over het water. Toen Paul dan ook aan ons vroeg "did you enjoy our lesson" kon Mol er niks anders uitfloepen dan, "nou, nee, eigenlijk totaal niet!". En toen was het hek van de dam (het surfboard uit het water)! De Wampies gingen los! Het kwam er uiteindelijk op neer dat Paul de hufter ons vertelden dat de Wampies gewoon niet konden surfen en dit maar onder ogen moesten zien. Nou, laat het niet kunnen surfen nou juist de reden zijn van het spenderen van $90 aan een surfles!!! Inmiddels is heel Manly op de hoogte en hebben de Wampies hun teleurstelling met velen gedeeld en alle flyers van Paul de hufter uit het hostel verwijderd. De rest van de dag hing er een donkere wolk boven het hoofd van de wampies en hebben ze een tattoo van een surfboard laten zetten op hun rug. Als symbool van het jaar reizen en het feit dat we heus wel kenne surfe! 'Savonds werden in het hostel de gratis goona's (4 litere pakken witte wijn) opengetrokken en hebben we nieuwe matties gemaakt.
De volgende ochtend stonden we op met een lichtelijk hoofdpijntje van de Goona's. Halsoverkop van het 1 op het ander zo plots klaps ho hadden we opeens een vluchtje naar Melbourne geboekt. Whoop whoop!

Nog steeds met het lichtelijke hoofdpijntje en een Mc Cheesburger rijker in de maag (ook wel donut genoemd) vroegen we bij de Tourist Information in Manly het adres van onze volgende hostel in Sydney: Woodduck. Op advies van Rieke onze persoonlijke reisgids. Vanaf het bootje dachten de wampies dat het prima te lopen was met het dooie lijk op de rug. Jullie voelen het al aankomen, ken de klok dr op geliek zette, zelfs de Big Ben in London, de wampies verdwaalden...Echte wereldreizigers hoor, och och och.
Anderhalfuur later, afgepeigerd, bezweet, vermoeid, lichtelijk gefrustreed, vloekend en tierend, inclusief die vervelende hoofdpijn en het lijk op de rug nog steeeeds geen hostel gevonden. Nog even een menneke genaamd Alex Holland ontmoet, die in de smiezen had dat de wampies het zwaar hadden. Alex Holland vertelde ons dat de Woodduck zo'n 4 deuren verderop zat en de wampies zetten hun sydney 4 daagse inclusief lijk op den rug voort! Met de nase stonden ze voor het hostel: " huhhh, het heet helemaal geen Woodduck..., zou de naam veranderd zijn?" Binnen maar ff snel op het internet geloerd, en wat bleek Moeke van de Tourist Information had ons naar een geheel verkeerde locatie gestuurd. De wampies moesten hun 4daagse inclusief lijk en dat hoofdpijntje gewoon weer voortzetten. U begrijpt, dit ging niet van harte en het licht aan het einde van de tunnel was dan ook nog niet in zicht. De wampies konden alleen denken aan het besteden van hun laatste kapitalen aan een taxi. Zegt de taxi meneer ook nog dat we beter af zijn het "stukkie" te lopen! Neeeeh, niet nog meer lopen! Vier straten verderop hadden we de juiste straat te pakken. Nu nog het nummer, want daar hadden de wampies uiteraard nie aangedacht! Op het moment dat mol een businesspak aanschoot, ging Maaik hulp zoeken in een shop met sporttoestellenverkooop. Tussen de lopende banden en hometrainers met 2 sjaakies vond Mol Maaik weer, " Wat doe jij hier?" "jah, de weg vragen ay!"
De behulpzame sjaakies op leeftijd slingerde internet aan. En de conclusie werd getrokken: het hostel was aan de overkant van de straat! Gelukkig hoefden we maar 80000 traptreden te beklimmen om bij de receptie te komen. Kapot waren de wampies, geen boe of bah kwam dr meer uit. In Sydney hebben we een paar dagen cultuur gesnoven, het welbekende operahouse en harbourbrigde aangedaan. Ook nog even genoten van Aziatische hapjes op het internationale foodfestival. Smikkelen en smullen maar!

Na een korte vlucht werden we in Melbourne door Bryan (ontmoet in Central America, op de koffie geweest bij ons in Auckland) opgehaald en een paar uur later stonden we in de providential @ Brunswickstreet te housen. Ook Lauren (in Mexico ontmoet) en James en Mark (Collega's van Cardrona) waren van de partij. Gezellig avondje, met een trieste afloop, helaas moeten we jullie het slechte nieuws meedelen dat we 2 van de 5 wampie vingerpoppekes zijn verloren.. RIP!
We konden gelukkig de hele week bij Bryan vertoeven, hebben hier een paar rooftopsessies gehad en verder in Melbourne veel rond gespatsierd. Superleuke, gezellige en culturele stad. Onze huisgenoot uit Wanaka, Brandan, was inmiddels ook weer terug in Melbourne en met hem hebben we 2 dagen de Great Ocean Road bewonderd.
Quote Brandan: " Ik heb nog nooooooit een koala in de natuur gezien!" (Brendan is een echte Australier en inmiddels 35 jaar, ook in de volksmond opa genoemd)
En tadaaaaah, daar zat 1 koala in een boompie op ooghoogte te spacen van alle eucalyptus! Daarna hebben we nog wel zo'n 15 gesignaleerd inclusief babietjes, lyrisch waren de wampies en opa! Snel doorgeraced naar de 12 apostels ( waar er nog maar 5 ofzo van staan) om daar met sunset te zin. Op de valreep waren we er en konden we nog wat kiekjes schieten. De volgende dag doorgereden richting Port Fairy en onder weg nog even gestopt bij de London Bridge, the arche en the Grotto (zie fotoooos!) De natuur blijft ons nog steeds verbazen! 's avondse voor het laatst op stap geweest met Bryan en zijn huisgenoten en zaterdag de 35ste verjaardag van Opa gevierd. Toen was het moment daar en vlogen de wampies op maandagmorgen weer richting Auckland. Ja, Australie was AWESOME mate!Good memories...

51 weken, ze zitten erop, nog 1 week te gaan, en in deze week zijn de Wampies te vinden in Hong Kong. We vliegen Zaterdag rond middernacht (dat is voor jullie twaalf uur smiddags) en zullen daar zondagmorgen voet aan wal zetten!

Dikste kus van de wampies!