Van supernanny en ambtenaar tot boerin!

Alarm! Alarm! Hoogste tijd voor een update. We voelen de druk op onze schouders na verzoek van vele voor een nieuw verhaal. Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets gehoord hebben van de Wampies. Wij bevinden ons op dit moment in een gezellig kroegje, onder het genot van een rood wijntje en mannen in businesspak. We toasten namelijk op een heugelijk feit: onze nieuwe aanwinst de Nissan! Een heuze stationwagon uit 1994 incl matras. We zijn hiermee erg in onze nopjes en kunnen niet wachten om de stad te verruilen voor het platteland... Maar daarover volgt later meer lieve computerbuiskindertjes!

De afgelopen weken zijn we druk geweest met het ambtenaarsschap en supernanny-en. Natuurlijk is er altijd ruimte voor een echte roadtrip met Pasen. Op Goede Vrijdag stonden we al om 8 uur met de nase vooraan om onze kleine toyota rentalcar op te halen. Nadat we de auto volgeladen hadden met: de chillybin, picknickmand, slaapzakken, sporks, kussens, kleden, 2 tenten en geen luchtbed waren we klaar voor het grote kampeeravontuur!Op naar highway 1 richting het noorden. Even wennen dat links rijden, links "schakelen" en ook het knipperlichtsysteem zit aan de andere kant. Dus de ruiterwissers gingen nog wel eens aan op een kruising in plaats van het knipperlichtje. Met een relaxed tempo zoefden we over de highway, althans poging tot. Heel Nieuw Zeeland rukt dit weekend uit en voor we het wisten stonden we zo'n 2 uur in de file door een ongeluk. Maar uiteraard was de stemming 1 en al pret en stond plezier voorop. Onze rieten picknickmand werd geopend aan het strand (rijmt!). Onder andere 2 pakjes drinken en heerlijke bammetjes incl gebakken eitjes van Moeders A. Mol werden tevoorschijn getoverd. Na ons buikje vol te hebben gegeten vervolgden we onze reis naar Tutukaka om daar onze tent uit te slaan. Aan beide tenten ontbrak het 1 en ander, maar het zullen de Wampies ook niet zijn om met een eventmanagement achtergrond (mol) en technisch kampeerinzicht (maaik) een tent in elkaar te zetten. Inmiddels was het tijd om te eten en de auto gepakt naar de haven. Om 7 uur waren de Wampies weer terug op de camping, niet wetende wat te doen zaten we in de toyota. Temperatuurtje rond vriespunt. Dan maar bier drinken in het enige cafe om de hoek. In Nieuw Zeeland zijn ze met de feestdagen nogal strikt als het om het alcohol beleid gaat. Alcohol wordt niet geschonken tenzij je de intentie hebt om te eten of daadwerkelijk een hapje nuttigt. Gelukkig konden de Wampies een biertje bestellen (kleine miscommunicatie over het woord diving of dining) als ze maar met de menukaart in het handje aan de bar gingen zitten. Al nippend aan ons biertje raakten we in gesprek met twee local dudes: lange rastaharen, reggae muts, 35+ en zo af en toe verdwenen ze even om in de auto een sjointje te roken. Na telefoonnummers te hebben uitgewisseld en afgesproken te hebben voor een echte Barbie (bbq) op het strand de volgende dag gingen de Wampies naar hun tent. Mooi optijd want de volgende dag stond hun namelijk iets spannends te wachten: duiken at the Poor Knights, 1 van de 10 beste duik spots ter wereld! Een goede nachtrust konden de Wampies echter wel vergeten, om drie uur hadden ze nog geen oog dicht gedaan, deden de heupen zeer, stonden alle spieren in de rug strak gespannen: het ontbreken van een luchtbed deed de Wampies geen goed. Maaike besloot om redelijk dubbelgevouwen in de rental car te gaan slapen, en Mol rolde al haar dekens op en ging daarop liggen, nog 1 poging in de tent.

Het zou het echte camping leven ook niet zijn als iedereen om half 7 alweer in rep en roer is. De Wampies rolden dufjes en verkleumd van de kou de tent en auto uit, op naar de duikschool! Heerlijk intentsief dagje voor de boeg, 18 meter diep in de Pacific Ocean. Met adrenaline en zenuws in het lijf stapten we met onze dikke wetsuits, muts, sokken, twaalf kilo om de heupen, bcd, flippers en masker (echte marsmannetjes!) zo de boot af. Het grote verschil met het duiken in de tropen en in de koude wateren van Nieuw Zeeland is het beheersen van je evenwicht. Uiteraard hadden ook wij hier als "zeer ervaren duikers" mee te kampen. En wisten we op een gegeven moment ook niet meer wat boven en onder was, al onze ledematen gingen van links naar rechts, totdat de dive instructor ons recht in het water zette en we ons besefte dat de boiem weer onder ons was en we elkaar ook weer recht in de ogen konden kijken. Na deze kleine struggeling hebben we heerlijk genoten van de onderwaterwereld en ook waterratje Maaike voelde zich dit keer als een visje in het water. Na twee duiken gingen we weer richting de haven en vroeg de kapitein aan Annet of ze even het roer wou overnemen. Niet wetende dat hij serieus was kroop het molletje met de handdoek op de kop achter het roer en voor ze het in de peiling had stuurde ze de 18 meter lange boot door de Pacific zo de haven in, parkeren maar en een applausje ontvangen van de andere 30 duikers.

Na een warme douche op de camping gingen we meeten met onze nieuwe vrienden. Biertjes gedronken met mooi uitzicht over Nieuw Zeelandse landschap (teletubbielandschap) en een paar potjes pool gespeeld. Als afsluiter weer in de enige kroeg nog even een pilsje gedronken met onze mellow matties om vervolgens vroeg het autootje en tentje in te kruipen. Want om 6.30uur ging het wekkertje alweer om onze roadtrip voort te zetten. De hele zondag nog rondgetoerd en in de vroege ochtend uurtjes genoten van de natuur en onze enige radiozender met klassieke muziek. Zaten de Wampies net nog relaxed in de rentalcar, zagen we opeens het rode lampje knipperen: benzine bijna op! Klein stressmomentje. Kleintje maar hoor! We stopten dan ook maar gelijk bij de eerste boerderi en werden gerust gesteld door de vrouwe des huizes: tankstation om de hoek. Fieuw, op het nippertje konde we de tank weer vullen! Leerzame les voor onze volgende roadtrip.

Ook hebben we nog bezoek gehad van onze Australische vriend Brian. Die we in Centraal Amerika hadden ontmoet. Het idee was om 2 daagjes Auckland te laten zien. Maar zijn vliegtuig was 36 uur vertraagd en we hadden dus nog maar 1 avond plus 1 dag te spenderen. Wat doe je dan? Juist: het op het drinken zetten. En vervolgens s'ochtends ziek melden op kantoor. Het backpackersgevoel ging weer daar waar het niet gaan kon en tsja we zijn tenslotte nog steeds op onze grote vakantie, dus carriere maken doen we later wel!

Eind mei verruilen we ons luxe bigcity leventje voor het ruige plattelands bestaan. De Wampies gaan aan de slag als boerin. Bij deze kunnen jullie ons dan ook vast opgeven voor het nieuwe seizoen boerin zoekt man. Nadere details van het grote boerinnenplan volgen nog. Hannie, als je nog tips hebt vanaf de semiboerderi in Ruinerswolde, altijd welkom ;-).

Om jullie een impressie te geven (en tegelijkertijd heeeeel hartelijk te bedanken) van onze wall of fame hebben we een foto bijgevoegd. De magazines, drop, stroopwafels en gekleurde hagelslag konden helaas niet opgeplakt worden, maar we willen jullie hiervoor nog wel bedanken Deb en Mel!Vader Mol en Broeders Van Dijk bedankt voor de sleutelhangers, komen goed van pas in onze nieuwe limo. De sfeerimpressie van het Hollandsche en het Amsterdamse landschap doen ons met weemoed terugdenken aan ons kikkerlandje, bedankt zus Mol en Kilian.

De tijd vliegt, en de eerste 6 maanden zitten er alweer bijna op. En we verruilen onze bijna endless summer voor een stevige winter. De fleecevesten en sokken zijn gekocht, nu het snowboardje nog!
Dit was het dan wel weer vanaf de andere kant van de wereld, we denken aan jullie, en lin: succes met bevallen!!!

P.s: de vriendschap van de Wampies is hersteld, check videomateriaal!