On the road met Truus

Zo mellow als een garnaal (nee niet van de weed) maar van de 3000km die we af hebben gelegd de afgelopen dagen zitten de wampies op dit moment in een hostel in Nelson op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland.

Sinds we de stad en het appartement in Auckland hebben achtergelaten, hebben we weer veel avonturen beleefd. Samen met de volgepakte Truus (onze Limo die eerst een nieuwe accu nodig had), cruisden we door de Coromandel. Dat NZ mooi was wisten we al, maar dat het nog mooier kan...!!!! Achter elke berg en door elk dal vlogen de "ooooohh" en "aaaaaahhh" en "mooi he?!" door Truus. We hebben geprobeerd het vast te leggen op de foto's, maar in dit geval zegt een foto NIET meer dan 1000 woorden. Je moet er zijn, midden staan, er doorheen bruisen, ruiken en proeven, wil je echt weten hoe onbeschrijvelijk, fantastisch, mooi, geweldig en ruig dit "lord of the rings" en "teletubbie" landschap wel niet is. En nee, dit is niet overdreven!!!!

De eerste 2 nachten in Truus waren puur overleven. Blauwbekkend van de kou lagen we als oma hoepel (Riek, ze is er nog steeds bij) dubbelgevouwen achterin Truus. Gelukkig konden we warmte vinden bij onze kruikjes en Maaik vooral bij haar 15 euro slaapzakkie van Xenos (NOT!). De ijspegels hingen zowat aan de nase, maar het was het bikkelen waard. Dit is het echte buiten leven. De 3e nacht hadden we het echter beter voor elkaar. In ons toeristen outfitje (lees: ski jas, broek met zakken aan de zijkant, dagrugtasje en zonnebril op het hoofd, nog net de verrekijker niet om de hals geknoopt) zaten we aan de bar in het mooie badplaatsje Mt Maunganui. Puur tijdverdrijf tussen 5 en 9 savonds, want ja, je kunt moeilijk al gaan slapen of "gezellig" in Truus zitten. Een paar locals knoopten een gesprek met ons aan (later bleek dat ze ons wat zielig vonden in ons toeristen pakkie en wilden ze ons gezelschap houden). Naarmate de biertjes rijkelijk vloeide en de avond vorderde, sloegen de wampies de uitnodiging dan ook ook niet af om te slapen in een echt huis, op een matrassie en electrische deken op standje sumatra bij een getrouwd stel. 's ochtends om 9 uur lieten we ons dan ook weer netjes afzetten op de camping en schoven we zo aan bij de achterburen van ong 70 jaar, in een warme camper. Hier een heel heerlijk ontbijtje genuttigd en gepraat over het leven.

Na een stevige wandeling op de berg werd het tijd om de eerste boerenfamilie te ontmoeten. Op naar de Nederlandse familie Kruithoed! Ons boerenleven was kort maar krachtig. We hebben als echte marktkooplui op 2 markten gestaan, olijfboomtakken geraapt, truck gereden, koe geknuffeld, haan Harmsen gedag gezegd, stronken gesnoeid en vooral veel organisch biologisch gegeten. Een leuke, gezellige en gezonde week! Vanuit de kruithoed mansion hebben we ook nog veel van NZ bekeken. Zoals de thermals in Rotorua en de unspoiled stranden aan de Eastcape.

Dit was ons eerste en tevens gelijk ook laatste ervaring als boerin. Het boerinnenleven eindigde op een mysterieuze en spannende wijze! Op een koude zondagavond (boooooeee) reden we door Masterton op zoek naar de boerderi van Bridget. Na een aantal stops en aangeklopt te hebben bij een boer in badjas, waren we op plaats van bestemming. Er was echter iets niet pluis... er was helemaal niemand thuis.... Na wat rondjes met Dorcy (de zaklamp) om het huis en een groet van het peerd, besloten we Truus weer de starten en een hostel op te zoeken. Nog even snel en briefje op de deur achtergelaten, en toen kreeg Maaik de kriebels... Het was zelfs zo dat toen we het erf verlieten, het licht in het huis opeens aanging en de wampies elkaar de stuipen op het lijf joegen. De deurtjes van Truus gingen op slot en de vrolijke deuntjes werden opgezet, alles om naar niet te denken aan het spooky huis van Bridget. De Wampies voelden zich dan ook sehr unheimlich. Maaik moest zelfs van Mol de achterbank van Truus checken. Het kan natuurlijk maar zo dat die enge man achterin Truus is gesprongen. Om het verhaal (en met name voor onszelf) nog enger te maken, dachten de Wampies ook nog even dat ze achtervolgd werden door Bridget of de landhangers op de motor. Ok, te triest voor woorden. Misschien werkt het boerenleven op de zenuwen van de wampies en horen ze toch echt in de stad thuis. Eenmaal aangekomen in die stad, stond daar de alom en bekende goud gele M! De wampies kwamen weer tot zichzelf en de rust in Truus keerde terug.

De dag erna stond in het teken van het bezoeken van de capital, Wellington. Uiteraard als je in de capital bent, moet de huig maximaal open worden gezet. Smiddags zaten we dan ook al heerlijk in t sunnetje te genieten op het terras bij Mac's brewery. Na wat cultuur te hebben gesnoven en een educatieve middag in het Te Papa museum, was het tijd voor een klein feesje. Een feestje vooral om weer te socialisen, het was een eenzaam bestaan zo op de boerderie en in Truus. Lichtelijk schichterig in het grote hostel met zo'n 300 bedden (lees: 2 nachten ervoor hadden we nog een heel hostel voor onszelf, moesten we ons eigen hout hakken, en stond Truus vast in de blubber). De Wampies stonden heerlijk nippend van hun Tui biertje aan de bar om zo een lekker hoofdpijntje te kweken voor de volgende dag. Al snel raakten we aan de babbel met Sjakkie Sjen en een Americaan die we klaarblijkelijk ook in Auckland in de kroeg hadden ontmoet (don't remember that night). De wampies werden geheel zichzelf, schichterig af, de ouwehoermodus ging aan en binnen no time werd de shi taki gedanst.

De next day was de status van de wampies eigenlijk niet om over naar huis te schrijven, maar we doen het lekker toch. De gehele afslag voor de boot naar het zuidereiland totaal gemist en samen met Truus zo'n 30 km landinwaarts gereden (snappen jullie nu ook dat we al zo'n 3000km achter re rug hebben?). Uiteindelijk toch nog ruimschoots op tijd voor de boot, werden de Wampies verrast door de prijs en de lengte van de boottocht. Voorbereiding? Neh, nog steeds niet! Gewoan lekker goan met die banoan! 3 uur to kill totdat de boot vertrok. Geen enkel probleem, nog ff lekker snoezen, relax modus aan, stoel naar achter, dekentje om, tong uut de bek en ff bijkomen van de vorige avond. Met de slaap nog in de ooghoeken en de mascara van die avond ervoor op de kin, moest Mol opeens aanscherpen! Truus moest achterstevoren de boot op worden gereden. Maaik allang blij dat zij niet de teugels in haar handjes had! Gelukkig zei de aardige mr van de boot dat Mol het koppie wel ff uit het raam kon hangen en zo de trainrails kon volgen. Klein klein probleempje: Truus heeft zo haar mankementjes! Zo kan het slot maar aan 1 kant open, de vuuraansteker doet het niet meer(net nu we een verwarmingselementje+ketteltje hadden aangeschaft), rechterbox geeft geen enkel toontje, op frosty mornings heeft Truus nog wel eens een ochtend humeurtje en laat ze te wensen over als het om starten gaat en... het raampje aan de bestuurderskant werkt niet. Dus, Mol met brakke kop moest met de deur open in haar achteruit Truus die boot op sturen. Moet er mooi uit hebben gezien voor die andere toeristen. Ohja, dat doet Truus wel: piepen als ze naar achter rijdt, ze denkt dan dat ze een grote truck, we laten haar maar in die waan.
Drie uur laten konden in zn vooruit zo het zuidereiland op rijden, om vervolgens de spa in te duiken in het hostel.

Op dit moment doen we juist die plaatsen aan met de meeste zonuren van NZ. Maar net nu de Wampies er zijn, laten de weergoden ons den hele week in den steek en is er geen blauw stukkie lucht te bekennen. Desondanks alniettemin bruisen en cruisen we gewoon heerlijk verder met het ceedeetje van Sanneke op de achtergrond (22 baco's). We maken ons klaar voor de echte kou in Wanaka. De Wampies kunnen niet meer wachten om bovenop het snowboardje te springen en van die bergen af te sjeesen. Maaike heeft inmiddels al een baan in de food& beverage department van het skiresost Cadrona, lekker friet scheppen! Ze hoopt dan ook zo bij een collega een beetje te kunnen breken en zo de nog werkloze Mol aan werk te helpen. Tsja, dat intercedente bloed gaat daar waar het niet gaan kan.

Nou lieve, trouwe computerbuiskindertjes. Zoals jullie hebben kunnen lezen, gaat het avontuur van de Wampies en inmiddels incl Truus nog steeds verder. Op een schaal van 1 tot 100 staat vervelen op de 8000e plek, en genieten bovenaan. We gaan dan nu ook heerlijk GENIETEN van de gratis chocolade pudding (Mol) en icecream (Mol+Maaik) en een glaasie rode wijn (met z'n bei-e). We hopen dat alles goed gaat in het Hollandsche. Familie, vrienden en met name onze zussies, we denken aan jullie! En we kijken er ook wel weer naar uit om met jullie alle ten zamen te genieten van een lekker gloassie!
Als afsluiter een wijze les van de wampies en truus, die overigens ook best zuipt: GENIET, maar nooit met moate he?!

Hasta luego!
Cheers bro!
Kia ora!
Fa!
Daag!
Oant sjen!
Doei!
Ajuu!
Heuuu!